Celem stania na szczycie aerobowego kroku (lub innej lekko uniesionej powierzchni) jest uzyskanie większego zakresu ruchu niż w przypadku wykonywania tego samego ćwiczenia stojąc na podłodze.
Dlatego podczas wykonywania rzutów odwróconych z deficytem celem jest lekkie uderzenie tylnym kolanem o podłogę na dole każdego powtórzenia. To samo dotyczy martwego ciągu ze sztangą i RDL. Celem jest upewnienie się, że talerze uderzają o podłogę przy każdym powtórzeniu.
Ale użycie kroku w celu wykonania deficytu w odwrotnym rzucie, martwego ciągu lub rumuńskiego martwego ciągu jest niewłaściwie wykorzystywane, gdy ludzie w rzeczywistości nie wykonują ćwiczenia z większym zakresem ruchu niż gdyby byli na podłodze. To nie ma sensu.
Nie wierz mi? Pomyśl o odwrotnych wypadach. Jeśli zaczynasz na szczycie stopnia, a następnie cofasz się na podłogę, ale nie opuszczasz tylnego kolana poniżej poziomu powierzchni, na której stoisz, po prostu pokonałeś cel deficytu.
Ta sama koncepcja z martwym ciągiem i RDL. Jeśli nie obniżasz talerzy poniżej poziomu tego, na czym stoisz, deficyt nic ci nie da. Stanie na podłodze byłoby w porządku.
Chociaż powinno to być oczywiste, istnieje niezliczona liczba przypadków, w których ludzie na siłowni nie poruszają się przez zwiększony zakres ruchu, stojąc na podwyższonej powierzchni, ponieważ po prostu kopiują coś, co widzieli, że ktoś inny robi, nie mając pojęcia, dlaczego tak się dzieje. robię to.
Jeszcze bez komentarzy