Bułgarski system podnoszenia ciężarów ogólnie odnosi się do stylu intensywnego treningu zorientowanego na rywalizację opracowanego przez Ivana Abadjieva w latach 80. i 90. Jego bułgarska drużyna odniosła ogromny sukces w tych dziesięcioleciach, ustanawiając rekordy świata w kategoriach wagowych i zdobywając tytuł mistrza świata po tytule. Nawet dziś kontrowersyjny system Abadjieva stał się duchowym prekursorem fanatyków „MAX OUT EVERY DAY”, chociaż, jak wyjaśnia Max Aita w tym filmie, metodologia mogła mieć nieco więcej niuansów, niż wielu sądzi.
Oczywiście Bułgarzy Abadjiewa byli również wielokrotnie oskarżani - i karani - za doping, a bułgarska federacja podnosząca ciężary ma teraz dziedzictwo skandalu. W rzeczywistości cała drużyna jest wykluczona z Igrzysk Olimpijskich w Rio w 2016 roku.
Chociaż jego metody były surowe, Abadjiev traktował swoich ciężarowców jak profesjonalistów, którzy mieli tylko jeden cel: wygrać podnosząc duże ciężary. Sesje treningowe i zawody uchwycone w „School of Champions” - obejmującej okres poprzedzający i dni mistrzostw świata mężczyzn w podnoszeniu ciężarów w 1987 roku - pozostają jednym z nielicznych pełnometrażowych filmów dokumentalnych o profesjonalnych ciężarowcach. To legendarne zawody, w których - między innymi - zarówno rekordy snatch, jak i clean & jerk zaliczają się do kategorii superheavyweight.
A zanim klikniesz, całość jest dubbingowana w języku angielskim.
Bułgarzy zdominowali rywalizację, zdobywając 26 medali po stronie mężczyzn i 16 medali po stronie kobiet. Krótka notatka z historii: 1987 był pierwszym rokiem Mistrzostw Świata w podnoszeniu ciężarów kobiet. Zawody mężczyzn odbyły się w Ostrawie w Czechosłowacji, natomiast część kobieca odbyła się w Daytona Beach na Florydzie.
Na igrzyskach olimpijskich w Seulu w 1988 roku Bułgaria rywalizowała ze znacznie mniejszym składem, a plotka głosi, że zmiana była spowodowana obawami trenerów, że ciężarowcy zostaną złapani na poprawę wyników. W rzeczywistości dwaj Bułgarzy, którzy podnieśli poprzeczkę w Seulu (i wygrali swoje kategorie wagowe), później stracili tytuły za doping: Mitko Grabnev i Angel Guenchev.
Czy „School of Champions” to najlepszy film dokumentalny pod względem produkcji, tempa, kinematografii, chronologii i narracji? Cóż, nie, w rzeczywistości możemy argumentować, że brakuje go we wszystkich tych punktach. Istnieją ważne odniesienia, ale nie pokazane, czasy, kiedy ciężary wydają się spadać z jednego podnośnika do drugiego i dialog, który wychodzi z kontekstu. Ale jeśli chodzi o filmy o podnoszeniu ciężarów, żebracy nie mogą wybierać i jest to prawdopodobnie najlepszy wygląd, jaki kiedykolwiek otrzymamy w systemie, który wyprodukował niektórych historycznie silnych sportowców - nawet jeśli była to tylko chwilowa chwała.
Jeszcze bez komentarzy