Prawda o sukralozie

Zbyt często słyszę różne stwierdzenia, że ​​niektóre sztuczne słodziki są szkodliwe. „Toksyczny” wydaje się być słowem, które opinia publiczna lubi rzucać. W poniższym artykule chciałbym odnieść się do niektórych całkowicie fałszywych stwierdzeń, które widziałem w szczególności na temat jednego słodzika: sukralozy.

Jednak zanim to zrobię, chciałbym udzielić krótkiej lekcji toksykologii.

Czy to jest toksyczne?

Kiedy ludzie mówią, że dany związek może być „toksyczny” bez dalszych wyjaśnień, jest to naprawdę nieprawidłowe użycie tego słowa w ściśle toksykologicznym sensie. Powód? Cóż, prawie wszystko może być toksyczne w danej dawce.

W danej dawce NaCl lub sól kuchenna mogą być toksyczne. Tlen (tak, O2, to, co wdychasz) również może być toksyczny w danej dawce. Inna substancja podtrzymująca życie, woda, również może być toksyczna… w określonej dawce. Jak mawiał profesor toksykologii, dawka tworzy truciznę.

Ponadto „toksyczność” lub reakcja toksykologiczna jest czymś, co należy opisać dla danego związku. Na przykład reakcją mogą być takie rzeczy, jak biegunka i nudności lub nieznaczne przyspieszenie akcji serca, lub coś znacznie bardziej szkodliwego, jak arytmia lub śpiączka. Z tego powodu toksykolodzy tak bardzo inwestują w zasadę opracowania krzywej dawka-odpowiedź dla danej substancji chemicznej. Pozwala im nie tylko zrozumieć, przy jakiej dawce substancja chemiczna zacznie przynosić określony efekt, ale także jakie mogą być te mierzalne efekty.

Powodem, dla którego o tym wspominam, jest po prostu to, że choć cenne dla toksykologów, stosowanie takich metod stwarza dla niektórych autorów obszary do wywoływania histerii, fałszywych obaw, a nawet wręcz fałszywych stwierdzeń na temat pewnych chemikaliów. Opinia publiczna nie rozumie, że kiedy ci naukowcy próbują ustalić krzywą dawka-odpowiedź, będą coraz bardziej zwiększać dawkę, aż zaobserwuje się reakcję w danej tkance / narządzie lub w całym organizmie, w każdym przypadku.

Jednak to niestety ułatwia atak ze strony tych, którzy chcą wzbudzić fałszywe zaniepokojenie, ponieważ mogą wskazać i powiedzieć: „Widzisz, co się stało, kiedy dali to zwierzęciu!„Oczywiście nie mogło to być bardziej mylące.

Na przykład podanie tlenu lub wody na jednym końcu krzywej dawka-odpowiedź nie zobaczyłoby żadnych szkodliwych skutków. Idąc dalej wzdłuż linii, zaczniesz jednak zauważać, że masz szkodliwe skutki (nudności, zawroty głowy, wymioty), które trwają dalej i dalej, zwykle narastając coraz cięższe skutki uboczne, aż do momentu zaobserwowania szczytowej lub maksymalnej odpowiedzi (śmierć w te przypadki).

Tak więc, używając tego typu „logiki”, tlen i woda są toksyczne i mogą cię zabić!

Sukraloza: cała prawda

Powiedziawszy to wszystko, chciałbym bezpośrednio odnieść się do niektórych całkowicie fałszywych stwierdzeń, jakie widziałem na temat sukralozy i porozmawiać o niektórych badaniach, które zostały przeprowadzone na jej temat. Proszę, miej na uwadze to, co powiedziałem powyżej w całym artykule.

Fałszywe stwierdzenie nr 1: Sukraloza jest strukturalnie podobna do DDT, a zatem jest rozpuszczalna w tłuszczach i gromadzi się w tkance tłuszczowej, gdzie powoduje szkodliwe skutki.

W rzeczywistości sukraloza nie jest w żaden sposób podobna do pestycydu DDT. Sukraloza nie jest lipofilna jak DDT, ale, jak można by się spodziewać, łatwo rozpuszcza się w wodzie.

To jest coś, czego po prostu nie można kwestionować i jest to kwestia bardzo podstawowych zasad. Nawet jeśli nie znałeś właściwości fizykochemicznych każdego związku, każda osoba, która kiedykolwiek zajmowała się chemią organiczną, powinna być w stanie przyjrzeć się dużej liczbie grup hydroksylowych i atomów tlenu w cząsteczce sukralozy i zdać sobie sprawę, że jest to idealne rozwiązanie dla dużej ilości wodoru. bonding, podczas gdy DDT oczywiście czegoś takiego brakuje.

Jednak nie będziesz potrzebować ani jednego kursu z chemii, aby zobaczyć, że sacharoza (cukier stołowy) jest znacznie bardziej podobna do sukralozy niż DDT, czego można się oczywiście spodziewać. DDT i sukraloza nie są w żaden sposób podobne chemicznie ani farmakologicznie.

DDT

Sukraloza

Sacharoza (cukier stołowy) (1)

Oświadczenie nr 2: Sukraloza jest wchłaniana, mimo że producenci twierdzą, że tak nie jest, i jest metabolizowana po spożyciu. Następnie część trafia do wątroby i nerek.

W rzeczywistości nigdy nie widziałem, gdzie producenci sukralozy twierdzili, że nie jest wchłaniana. Słabo zaabsorbowany tak, ale nigdy nie widziałem w żadnym artykule w literaturze, w którym autorzy twierdzą, że nie jest wchłaniany. Raczej jedyne twierdzenie, jakie widziałem od producenta, dotyczyło tego, że sukraloza nie jest metabolizowana w sensie używania jej jako źródła energii.

Stwierdzenie, że sukraloza jest rozprowadzana do wątroby i nerek, jest kolejnym powodem, dla którego przeciętny człowiek myśli, że jest to wyjątkowe wydarzenie i że „toksyczna” sukraloza spowoduje uszkodzenie nerek i wątroby. Prawda jest taka, że ​​jest to podstawowa droga metabolizmu, która z pewnością nie jest wyjątkowa dla sukralozy.

A co z metabolizowaniem sukralozy? Ponownie, słowo „metabolizowany” jest nadużywane, celowo lub nie. Sukraloza jest metabolizowana w tym sensie, że wątroba koniuguje ją, aby nerki mogły ją wydalać (ponownie podstawowa zasada farmakologiczna). Ponownie, nie jest hydrolizowany ani metabolizowany energia, ponieważ nie zostało to wykazane u żadnego z badanych gatunków, w tym ludzi. (2-14)

Stwierdzenie nr 3: Sukraloza spowodowała powiększenie jelita ślepego i mineralizację miednicy u szczurów.

To stwierdzenie jest prawdziwe, jednak wracając do tego, o czym mówiłem wcześniej, wynika to z karmienia szczurów wyjątkowo dużymi ilościami. (Nawiasem mówiąc, takiego efektu nie zaobserwowano u myszy, psów ani naczelnych innych niż ludzie.)

W rzeczywistości to samo dzieje się, gdy szczury są karmione dużymi ilościami innych słabo wchłanianych związków osmotycznych, takich jak laktoza, ksylitol, sorbitol, polidekstroza i siarczan magnezu. To sprawia, że ​​jest to oczywiste, że jest to efekt uboczny występujący tylko u szczurów, który wystąpił w wyniku słabego wchłaniania sukralozy i jej aktywności osmotycznej. Światowa Organizacja Zdrowia doszła nawet do podobnych wniosków w kwestii słabo wchłanianych i osmotycznych związków powodujących powiększenie jelita ślepego. (Na wypadek, gdybyś tego nie wiedział, jelito ślepe jest częścią jelita grubego.)

Wreszcie, co nie mniej ważne, mężczyznom podawano 1000 mg sukralozy dziennie przez 12 tygodni i nie stwierdzili żadnych skutków ubocznych ze strony przewodu pokarmowego. (2-14)

Oświadczenie nr 4: Mogą mieć dane farmakokinetyczne dla zwierząt i ludzi, ale nie ma sposobu, aby przewidzieć, ile ludzie będą spożywać w prawdziwym świecie, ani czy ta ilość jest bezpieczna.

Chciałbym rozwiązać ten problem, wyjaśniając, w jaki sposób określa się dopuszczalne dzienne spożycie (ADI) i szacunkowe dzienne spożycie (EDI) dla związku takiego jak sukraloza.

Najpierw wybrali najwyższą dawkę u zwierząt, u których nie zaobserwowano żadnych skutków ubocznych. W tym przypadku gryzonie karmiono ~ 1500 mg na kg masy ciała dziennie przez 104 tygodnie bez żadnych skutków ubocznych. W związku z tym ustalono, że jest to najwyższy poziom niepowodujący skutków ubocznych (HNEL).

Z HNEL określa się ADI. Uważa się, że ADI to ilość dodatku do żywności, którą można spożyć w ciągu całego życia człowieka i która byłaby w znacznym stopniu uznana za bezpieczną. Robią to, dzieląc HNEL przez duży 100-krotny współczynnik bezpieczeństwa (choć w niektórych przypadkach może to być mniej więcej). Daje to zatem ADI na poziomie 15 mg / kg masy ciała dziennie. W idealnym przypadku ADI powinno również przekraczać kwotę uznawaną za EDI.

Następnie określili EDI, przeprowadzając niezależną grupę badawczą ankietę 2000 gospodarstw domowych, prosząc każde z nich o prowadzenie szczegółowego dziennika przez dwa tygodnie, śledzenie wszystkich spożywanych posiłków i napojów. Na tej podstawie naukowcy założyli, że sukraloza zastąpi wszystkie słodziki, w tym cukier, we wszystkich produktach spożywczych i napojach, dla których byłaby dopuszczona do stosowania w.

Ich analiza wykazała, że ​​nawet w bardzo mało prawdopodobnym przypadku, gdy sukraloza zastąpiła wszystkie takie słodziki, a także cukier, EDI wynosił 1.1 mg na kg dziennie, dla osób w każdym wieku. Następnie obliczyli również EDI dla tych, którzy mogą spożywać sukralozę w większej ilości niż większość innych przez całe życie (i.mi., te w latach 90^th percentyl konsumpcji) i stwierdzono EDI wynoszący 2.3 mg / kg / dzień. Jak widać, istnieją różne poziomy współczynników bezpieczeństwa.

Na marginesie, dzienne dawki 4.8 do 8.0 mg / kg dla mężczyzn i 6.4 do 10.Samicom podawano 1 mg / kg przez 13 tygodni i stwierdzono, że nie powodują one żadnych skutków ubocznych. Co ciekawe, aby ważący 160 funtów człowiek osiągnął ilość odpowiadającą HNEL, musiałby codziennie spożywać 1500 dwunastogramowych napojów gazowanych. (2-14)

Aha, i zanim ktoś twierdzi, że jest to jakiś błędny program, ADI zostało zainicjowane przez Połączony Komitet Ekspertów ds. Dodatków do Żywności FAO (Organizacja ds. Wyżywienia i Rolnictwa) / WHO (Światowa Organizacja Zdrowia). Chociaż myślę, że większość ludzi powinna rozpoznać te prestiżowe komitety, dla tych, którzy nie mogą, dołączam bezpośredni cytat z artykułu wyjaśniającego, w jaki sposób wybierani są członkowie w referencjach.* (15)

Stwierdzenie nr 5: Sukraloza rozkłada się na związki, które nie były badane.

Chociaż nie wykazano tego in vivo u żadnego gatunku, sukraloza może bardzo powoli hydrolizować do dwóch związków, pod warunkiem, że warunki są odpowiednie. Na przykład po roku w 25 ° C i pH 3 następuje hydroliza poniżej 1% sukralozy. Jednak przy pH 4 i 6 nie stwierdza się żadnej straty.

Zasadniczo sukraloza jest wyjątkowo stabilna, a pomysł, że można spotkać niewielką ilość hydrolizowanych produktów, jeśli w ogóle, jest mało prawdopodobny. Niemniej (i wbrew temu, co mówią niektórzy) te związki mieć został zbadany. Oba były badane pod kątem toksyczności rakotwórczej, genotoksycznej, neurotoksycznej i reprodukcyjnej i nie znaleziono niczego, co mogłoby mieć jakiekolwiek znaczenie toksykologiczne dla ludzi. (2-14)

Stwierdzenie nr 6: Sukraloza zawiera atomy chloru, więc zasadniczo przypomina to spożywanie chloru!

Choć takie stwierdzenie jest absurdalne, uważam, że zostało to prawdopodobnie poruszone podczas procesu przeglądu przez FDA, w którym każdy, niezależnie od swojego pochodzenia, mógł przesłać pytanie lub komentarz i poddać go pełnemu rozważeniu. Ponieważ każda grupa interesu konsumentów, a nawet konkurenci, mogliby zadawać pytania i komentarze podczas przeglądu, zakładam, że to stąd wynikało.

To stwierdzenie jest całkowicie fałszywe. Odchlorowanie nie występuje in vivo u żadnego z badanych gatunków, ani też nie można by się tego spodziewać. Ludzie muszą również zrozumieć, że dwuatomowego chloru gazowego (Cl2) nie należy mylić z pojedynczym atomem chloru, ponieważ jest sparowany z innym, innym atomem. Na przykład, w rzeczywistości masz teraz chlor w postaci KCl i NaCl w swoim ciele.

Niestety, niektórzy ludzie wezmą dane z efektów znanych z narażenia na Cl2 i spróbują przekazać je jako „dowód” na to, co się stanie, jeśli spożyjesz sukralozę, co jest po prostu bzdurą. (2-14)

Stwierdzenie nr 7: Prawie nie było żadnych badań nad sukralozą.

Od ponad 20 lat przeprowadzono 113 badań dotyczących sukralozy i jej hydrolizowanych metabolitów. (2-14)

Uwaga na temat Stevii

Często widziałem komentarze ludzi, którzy twierdzili, że stewia jest najlepszą rzeczą od czasu krojonego chleba i że FDA ma ukryty plan (nie mam pojęcia, co to jest), a zatem nie zaakceptuje jej jako słodzika. Cóż, właściwie jest kilka bardzo dobrych powodów, dla których wątpię, czy kiedykolwiek zobaczysz stewię zatwierdzoną jako słodzik w U.S., przynajmniej nie bez pewnych modyfikacji lub ostrzeżeń dla pewnych części populacji, które omówię później.

Najpierw chciałbym przyjrzeć się niektórym danym dotyczącym bezpieczeństwa stewii. Szczurom podano 838.9 mg stewii na kg masy ciała każdego dnia przez 104 tygodnie i nie odnotowano żadnych działań niepożądanych, co prowadzi do sugerowanego ADI wynoszącego 7.938 mg / kg dla ludzi. Hmm, mógłbym przysiąc, że widziałem coś podobnego do tego, być może podanego w większych ilościach dla innego związku. W rzeczywistości myślę, że ten inny związek prawie podwójnieADI. Hmm.

Przechodząc od sarkazmu, stewiozyd nie okazał się teratogenny u szczurów, myszy, chomików ani świnek morskich; jednak w niektórych testach stewiozyd i stewiol wykazały pewne możliwe efekty mutagenne. Aby być uczciwym, inne badania wykazały negatywne skutki mutagenne. (16–18)

Mógłbym również wspomnieć, że wykazano, że stewia powoduje toksyczne działanie na nerki u szczurów, ale zamiast wygodnie pomijać szczegóły o znaczeniu toksykologicznym, jak niektórzy „eksperci”, wspomnę również, że droga podania (IV i Subq.) i zastosowane ilości sprawiają, że zastosowanie do spożycia przez ludzi jest wysoce wątpliwe. (19-21)

Mógłbym również przytoczyć badanie, które wykazało, że stewia zmniejsza płodność u szczurów. Jednak ponownie nie zapomnę wspomnieć, że późniejsze badanie obaliło te ustalenia. (22-23)

Na koniec mógłbym również wskazać, że stewiozyd wyparł DHT z receptorów androgenowych, być może wskazując na działanie pro lub antyandrogenne. Wykazał również działanie przeciw płodności u samców szczurów, w tym obniżenie poziomu testosteronu. Znowu jednak zapomniałbym wspomnieć, że stężenia użyte w tym teście in vitro, a także dawka w teście biologicznym na szczurach, były znacznie większe niż te, które prawdopodobnie byłyby widoczne u ludzi spożywających substancję. Co więcej, inne badania nie wykazały takich niekorzystnych skutków. (24-27)

Mam nadzieję, że mój pierwszy punkt tego artykułu, w którym omówiłem, co toksykolog zawsze stara się osiągnąć, badając nowe związki i jak łatwo jest komuś wskazać niektóre aspekty, a inne pominąć.

Jeśli chodzi o wspomnienie, że stewia będzie miała trudniej uzyskać status słodzika, powód, dla którego mówię, jest prosty. Badania na ludziach wykazały, że stewia może powodować spowolnienie akcji serca i obniżenie ciśnienia krwi (działając hipotensyjnie). Chociaż te efekty farmakologiczne mogą być potencjalnie korzystne dla osób, które mogą cierpieć na określone schorzenia, po rozszerzeniu stosowania na cały U.S. populacji, to nie jest taka wspaniała rzecz.

Osoby przyjmujące beta-adrenolityki lub antagonistów wapnia, nie wspominając o wielu innych lekach, mogą mieć poważne skutki uboczne. Idealnie, słodzik powinien być właśnie taki i nie nadawać żadnych innych efektów. Podobnie, chociaż wpływ na poziom glukozy we krwi jest dodatni, wymaga również ostrożności w przypadku osób z cukrzycą i stosujących określone leki. Ponadto niektórzy mogą uważać, że są pewne problemy, które pozostają do rozwiązania. (28-29)

Uwagi końcowe

Podsumowując, po prostu nie ma żadnych danych wspierających pogląd, że sukraloza jest szkodliwa, gdy jest stosowana przez ludzi. Jestem pewien, że następną rzeczą, jaką usłyszę, będzie to słynne stwierdzenie: „Po prostu nie ma żadnych długoterminowych badań na ludziach!„Cóż, niestety, to samo można powiedzieć o prawie wszystkim.

„Długoterminowe” badania dotyczące prawie wszystkiego, co spożywasz (jeśli istnieją od początku), zazwyczaj trwają nie dłużej niż kilka lat. Oczywiście, jeśli populacja jest obserwowana wystarczająco długo i wystarczająco dokładnie, można zebrać dane epidemiologiczne, ale moc takich badań nie zawsze jest wystarczająca i może nie być w stanie wykryć małych zagrożeń.

Musimy również pamiętać, że celem danych epidemiologicznych nie jest „udowodnienie”, że dany związek jest całkowicie nieszkodliwy. Krótko mówiąc, nie ma absolutnej gwarancji, że wszystko, co spożywasz każdego dnia, na dłuższą metę jest całkowicie bezpieczne.

Możliwości działania rakotwórczego i innych negatywnych skutków ocenia się podobnie jak w przypadku sukralozy w modelach zwierzęcych i testach in vitro. Najważniejsze w przypadku tych metod jest zebranie danych farmakokinetycznych i upewnienie się, że uwzględniono różnice w biodostępności, a także jakościowy metabolizm. Jeśli nie ma tam rozbieżności, a poziom narażenia ludzi jest oceniany i porównywalny z modelami zwierzęcymi, nie ma powodów do wątpliwości co do bezpieczeństwa. Chociaż są oczywiście wyjątki.

Jestem też zmęczony niektórymi osobistościami teorii spiskowych, które narzekają, że dane zwierząt nic nie znaczą, a mimo to używają danych zwierząt (z wątpliwością), aby spróbować dostarczyć dowody, jeśli chodzi o brak bezpieczeństwa. Cóż, o co chodzi?

Chciałbym również wspomnieć o anegdotycznych raportach. Chociaż nie pomijam takich raportów przez tych, którzy sądzą, że mogli mieć negatywną reakcję na sukralozę, ważne jest, aby pamiętać, że reakcja nadwrażliwości może się zdarzyć w przypadku prawie każdej substancji, nawet tych niezwykle powszechnych.

W rzeczywistości w jednym z badań z sukralozą badanym podawano sukralozę lub fruktozę. W grupie przyjmującej fruktozę dwie osoby musiały się wycofać, ponieważ u jednej wystąpiła reakcja skórna, która ustąpiła po zaprzestaniu stosowania i pojawiła się ponownie po ponownym spożyciu fruktozy. U drugiego wystąpił ból gardła, który ustąpił po zaprzestaniu przyjmowania fruktozy. W grupie przyjmującej sukralozę nie zaobserwowano takich efektów. (2-14)

Pomijając to, istnieje również duże prawdopodobieństwo wystąpienia efektów placebo i / lub przypadkowych reakcji. Myślę, że większość ludzi nie rozumie, ile działań niepożądanych obserwuje się w grupach placebo podczas badań klinicznych z różnymi lekami. Nie mówię też o tych, które można łatwo wytłumaczyć; Mówię o wysypce, wymiotach, zmianach chorobowych, bólach głowy, bezsenności, psychiatrycznych skutkach ubocznych, nazywasz to.

Ostatecznie nie próbuję przekonywać tych, którzy już podjęli decyzję w taki czy inny sposób. Raczej zwracam się do tych, którzy siedzą na płocie. Dla tych, którzy są przeciwni spożywaniu sukralozy z jakiegokolwiek powodu, nie mówię, że jesteś głupi lub skandalicznie paranoikiem. Masz absolutną rację, mówiąc, że nie ma sposobu, aby powiedzieć z całkowitą i absolutną pewnością, że sukraloza jest w 100% całkowicie bezpieczna we wszystkich subpopulacjach i we wszystkich kategoriach pod względem długości ekspozycji i tak dalej.

Chodzi mi jednak o to, że nie możemy tak naprawdę powiedzieć o wielu substancjach, które są spożywane każdego dnia. Ponadto mówię, że obecne dostępne dane wskazują, że sukraloza jest związkiem bezpiecznym.

Mój główny powód, dla którego to piszę, nie ma nic wspólnego z tymi, którzy zdecydowali się nie spożywać sukralozy ani innych sztucznych słodzików; raczej prawie zachorowałem po obejrzeniu całkowicie fałszywych oświadczeń powtarzanych w kółko w Internecie i chciałem przedstawić dane tak, jak były.

Aha i tak jak w przypadku mojego artykułu na temat fluoru, jestem otwarty na dyskusje, pod warunkiem, że mają za sobą jakieś dane. Ale znowu nie mówię o linkach do stron internetowych, gdzie odnośniki są linkami do innych stron internetowych. I nie mówię o wypowiedziach ludzi ani o ich książkach.

Nie zgadzaj się ze mną? Następnie omówmy to. Ale lepiej przyjdź uzbrojony w prawdziwe dane, kolego.

Bibliografia

1) ChemIDplus. National Library of Medicine (specjalistyczne usługi informacyjne)

2.-14. Food Chem Toxicol. 2000; 38 Suplement 2: S1-129

2) Lu FC. „Dopuszczalne dzienne spożycie: początek, ewolucja i zastosowanie.„Regul Toxicol Pharmacol. Marzec 1988; 8 (1): 45-60.

3) Xili L, i in. „Badanie przewlekłej toksyczności doustnej i rakotwórczości stewiozydu u szczurów.„Food Chem Toxicol. Listopad 1992; 30 (11): 957-65.

4) Suttajit M, i in. „Mutagenność i ludzki efekt chromosomowy stewiozydu, substancji słodzącej ze Stevia rebaudiana Bertoni.„Environ Health Perspect. 1993 październik; 101 supl 3: 53-6.

5) Pezzuto JM, i in. „Stewiol aktywowany metabolicznie, aglikon stewiozydu, jest mutagenny.”Proc Natl Acad Sci U S A. Kwiecień 1985; 82 (8): 2478-82.

6) Mauri P, i in. „Analiza glikozydów stewii metodą elektroforezy kapilarnej.„Elektroforeza. 1996 Luty; 17 (2): 367-71.

7) MS Melis, Sainati AR. „Udział prostaglandyn w wpływie stewiozydu na czynność nerek i ciśnienie tętnicze szczura.„Braz J Med Biol Res. 1991; 24 (12): 1269-76.

8) Toskulkao C, i in. „Niskokaloryczny naturalny słodzik stewiozyd: nefrotoksyczność i jej związek z wydalaniem enzymów z moczem u szczura.”Phytother Res 1994 (8): 281–286.

9) Mazzei Planas G, Kuc J. „Właściwości antykoncepcyjne Stevia rebaudiana." Nauka. 1968 29 listopada; 162 (857): 1007.

10) Shiotsu S. „Badanie płodności wywaru ze stewii u szczurów.„Tech. jot. Food Chem. Chemikalia 1996 4: 108 - 113.

11) Uehara OA i in. „Interakcje stewiosyd-androgen.”VII Sympozjum Braz. Med. Rośliny, Manaus 1982 1:74.

12) Melis MS. „Wpływ przewlekłego podawania Stevia rebaudiana na płodność u szczurów.„J Ethnopharmacol. 1999 1 listopada; 67 (2): 157-61.

13) Yamada A, i in. „Przewlekła toksyczność dietetycznych ekstraktów ze stewii.„J. Food Hyg. Soc. Jpn 1985 26: 169-183.

14) Oliveira-Filho RM, i in. „Przewlekłe podawanie wodnego ekstraktu Stevia rebaudiana (Bert.) Bertoni u szczurów: skutki endokrynologiczne.„Gen Pharmacol. 1989; 20 (2): 187-91.

15) Melis MS. „Surowy ekstrakt ze Stevia rebaudiana zwiększa nerkowy przepływ osocza u szczurów zdrowych iz nadciśnieniem.„Braz J Med Biol Res. Maj 1996; 29 (5): 669-75.

16) Kinghorn AD, Soejarto DD. „Obecny stan stewiozydu jako środka słodzącego do użytku przez ludzi.„Econ Med Plant Res 1985 1: 1-52.

* Członkowie są wybierani z panelu ekspertów o międzynarodowej renomie. Członkowie panelu są wybierani na podstawie ich specjalistycznej wiedzy, pozycji międzynarodowej i zgody ich odpowiednich rządów. Uczestnicząc w komitetach ekspertów WHO, „działają jako międzynarodowi eksperci służący wyłącznie Organizacji; w tym charakterze nie mogą żądać ani otrzymywać instrukcji od żadnego rządu lub organu spoza Organizacji ”oraz„ korzystają z przywilejów i immunitetów… określonych w Konwencji o przywilejach i immunitetach wyspecjalizowanych agencji ”, jak stwierdzono w Regulaminie WHO dla eksperckich paneli doradczych i komitetów (podstawowe dokumenty WHO). Ponadto, aby zapewnić, że poszczególni członkowie zachowają swój osąd naukowy i przekonania, mają przywilej wydawania „raportu mniejszości.„Ponieważ spotkania mają charakter kameralny, osoby nieproszone nie są wpuszczane. Praktyka ta pozwala członkom na swobodne wyrażanie opinii naukowej na posiedzeniach. Ponadto komitety ekspertów mają charakter ad hoc. Innymi słowy, po zakończeniu posiedzenia Komitet ulega rozwiązaniu, zwalniając tym samym Członków z wszelkiej odpowiedzialności za decyzje i zalecenia zawarte w Raporcie i innych dokumentach przygotowanych w trakcie posiedzenia.