Nowy film dokumentalny o CrossFit Games nie zajmuje pięciu minut, Odkupiony i dominujący, zacząć mówić o lekach poprawiających wydajność.
Pytanie, które pojawiło się na ustach wszystkich od czasu premiery zwiastuna w lutym brzmiało: „Jak CrossFit poradzi sobie z faktem, że osoba, która zajęła miejsce na podium, została zatrzymana za narkotyki poprawiające wydajność??Dokument o igrzyskach stał się coroczną tradycją w sporcie i chociaż wszystkie są wspaniałymi mediami, nie można zaprzeczyć, że są one również dobrze wykonanymi materiałami marketingowymi. Nie ma w tym nic złego, ale Ricky Garard to bardzo czarny ślad na twarzy tego sportu. Jak CrossFit miał poradzić sobie ze swoimi największymi kontrowersjami we własnym filmie?
Okazuje się, że z szeroko otwartymi oczami. Dobre cztery razy, dwugodzinny film robi przerwę od treningów dla gadających głów, aby omówić temat leków zwiększających wydajność. Słyszymy od wielu pracowników i sportowców CrossFit®: Rory McKernan („Czy istnieją PED w CrossFit? tak. Czy wpływają na najlepszych sportowców? Nie.”), Mat Fraser („ Nie powiem, że nikt tego nie robi. Gdyby prawda wyszła na jaw, nazwiska byłyby zszokowane. To nie jest miejsce na podium.”), Dave Castro („ Najlepsi ludzie w dużej mierze nie są (przy użyciu PEDS).”)
Sam Ricky Garard również ma wywiad, nakręcony podczas igrzysk, w którym przysięga, że nigdy nie będzie mógł ćpać.
„Fizycznie nie mogłem tego zrobić. Gdybym to zrobił, nie mógłbym spojrzeć bratu lub tacie w oczy i powiedzieć, że to zrobiłem.”
Końcowe „to” odnosi się do ukończenia Igrzysk.
To długa i krótka rozmowa o dopingu: film poświęca więcej czasu na uznanie i zbadanie problemu, niż ktokolwiek mógłby racjonalnie oczekiwać, i zasługuje za to na poważne pochwały.
[Czytaj więcej: Najlepsi sportowcy CrossFit reagują na nieudany test substancji Ricky'ego Gararda.]
Ale Garard nie jest gwiazdą filmu. To jest Tia-Clair Toomey.
Australijski CrossFitter i sztangista jest jego emocjonalnym rdzeniem i szczerze mówiąc, te filmy go potrzebowały. W minionych latach zwycięzcy igrzysk, przynajmniej w filmach dokumentalnych, nie zawsze wydawało się jak szczególnie skomplikowani ludzie. W dużej mierze byli sympatycznymi, hiper-napędzanymi ludźmi, którzy naprawdę chcą wygrać i zostaną zniszczeni, jeśli tego nie zrobią. Toomey wnosi rzadką podatność na podium zwycięzcy. Jest neurotyczką, wątpi w siebie, doświadcza syndromu oszusta. Jak na Fittest Woman on Earth ™, jest zaskakująco łatwa do zrozumienia.
Największym problemem Toomey nie są inni sportowcy, ale ona sama. Wspomnienie igrzysk 2016 pokazuje ją w rozmowie pod koniec konkursu, przyznając, że prawdopodobnie nie wygra. Kiedy powiedziano jej, żeby nie myśleć w ten sposób, mówi, że już to zaakceptowała. Przyszła druga tego roku. Gdyby była bardziej pewna swoich umiejętności, czy mogłaby zdobyć tytuł? Pojawia się pytanie i kształtuje punkt kulminacyjny filmu dokumentalnego.
Trenowana przez jej narzeczonego Shane'a Orra, w ich rozmowach zawsze pojawiają się wątpliwości i drżenie. Oboje wiedzą, że Toomey musi wyrwać się z głowy, ale za bardzo boi się rozczarować swoich bliskich. Ich związek rozwija film, a kiedy ostatecznie wygrywa, łzy pary to nie tylko to, że Toomey pokonał jej konkurentów, ale Toomey pokonał jej wątpliwości. Ona jest Odkupioną.
W filmie są inne niezapomniane ciekawostki. Za kulisami Castro kształtującego treningi („To moja forma sztuki”), Noah Ohlsen jest ostro krytykowany za rzekome ciągnięcie ciężaru podczas hajsu. (Fraser nazywający go „dinklenuts” to niewątpliwa atrakcja.) Ale chociaż doping słusznie cieszy się dużą popularnością, sednem jest związek Toomeya, który nadaje filmowi nieoczekiwany emocjonalny ciężar i podnosi go ponad zwykłą cenę. To dobry film.
Film The Redeemed and the Dominant wyreżyserowali, wyprodukowali i napisali Heber Cannon, Mariah Moore i Marston Sawyers. Jest dystrybuowany przez Gravitas i jest obecnie dostępny w iTunes i The CrossFit Journal.
Wyróżniony obraz za pośrednictwem CrossFit® na YouTube.
Jeszcze bez komentarzy