W latach 90. opracowałam program utraty tkanki tłuszczowej dla kobiet, który obejmował stosowanie własnego zaprojektowanego napoju zastępującego posiłek oraz nowatorskiego systemu kontroli porcji dla innych posiłków z napojami niebiałkowymi, które również były częścią planu. Mieliśmy reklamy telewizyjne i całostronicową reklamę w USA Today.
Jednak to, co sprawiło, że dieta była szczególnie atrakcyjna dla kobiet, to jeden lub dwa weekendowe „dni oszukiwania”. W tamtych czasach była to dość nowatorska koncepcja. W rzeczywistości nie jestem pewien, czy przepisała im jakakolwiek inna dieta tego dnia.
W każdym razie moim uzasadnieniem było to, że dzień (dni) wolny zapobiegałby zanikowi mięśni i że mógłby „zresetować” metabolizm osoby na diecie, ale potajemnie obawiałem się, że jestem pełen gówna, ponieważ nie było wtedy żadnych istotnych badań, które by to potwierdzały.
Byłem jednak pewien, że kobiety uwielbiają weekendy wolne od harówki dietą, aby nie musiały patrzeć, jak ich przyjaciele i członkowie rodziny zajadają się posiłkami bogatymi w węglowodany i kuszą je Lizzie Borden z ciężki nóż do lasagne lub łopatka do pizzy.
Okazuje się jednak, że mogłem mieć rację (nawet ślepa wiewiórka itp., itp.) o ważności cheat days, ponieważ ostatnie badanie - najwyraźniej pierwsze tego rodzaju - wykazało, że zaprzestanie diety odchudzającej w weekendy i „refeed” węglowodanów nie tylko zapobiega wyniszczeniu mięśni, ale także zwiększa utratę tłuszczu.
Naukowiec sportowy Bill Campbell z University of South Florida zwerbował 58 wytrenowanych mężczyzn i kobiet i podzielił ich na dwie grupy. Obie grupy przeszły na 7-tygodniową dietę, na której otrzymywały średnio 25% mniej tygodniowo kalorii niż potrzeba do utrzymania masy ciała. Obie grupy brały również udział w równoważnych programach podnoszenia ciężarów, dopasowanych do całkowitej ilości pracy.
Wszyscy uczestnicy byli karmieni 1.8 gramów białka na kg masy ciała, a pozostałe kalorie zostały równo podzielone między tłuszcz i węglowodany.
Jednak jedna z dwóch grup przerwała dietę w weekendy, aby „odżywić”.„Nie wymagało to jednak wyrzucenia się z domu. Zamiast tego po prostu zwiększyli spożycie kalorii, aby dopasować je do tego, co normalnie jedli przed rozpoczęciem diety, tj.mi., kalorie potrzebne do utrzymania wagi. Ale oto najfajniejsza część: cała dodatkowa energia pochodzi z węglowodanów.
Wystąpiła jednak niewielka, ale ważna różnica w protokołach obu grup. Grupa stosująca ciągłą dietę zjadała o 25% mniej kalorii niż potrzeba do utrzymania każdego dnia przez kolejne 7 tygodni.
Jednak grupa ponownie spożywała o 35% mniej kalorii niż potrzeba do utrzymania masy ciała przez 5 dni, a następnie spożyła 100% kalorii potrzebnych do utrzymania w ciągu weekendu.
Mimo to obie grupy co tydzień zużywały średnio dokładnie 25% mniej kalorii niż potrzeba do konserwacji.
Niestety, wielu z początkowej grupy 58 wypadło, a tylko 27 ukończyło badanie. Z pozostałych 27 osób z grupy refeed straciło średnio 2.8 kg tkanki tłuszczowej, podczas gdy osoby z grupy ciągłej diety straciły średnio 2.3 kg tkanki tłuszczowej. Osoby z grupy refeed straciły również mniej masy mięśniowej niż osoby z grupy stosującej ciągłą dietę, 0.4 kg do 0.7 kg.
Campbell w sekcji dyskusyjnej swojego artykułu napisał:
„… Kolejne dwudniowe uzupełnianie węglowodanów pozwala zachować beztłuszczową masę podczas diety o ograniczonej energii w porównaniu z ciągłym ograniczeniem energii w populacji (ciężarowcy i kulturyści), która priorytetowo traktuje utrzymanie masy mięśniowej podczas diety. Wtórnym odkryciem było to, że spoczynkowa przemiana materii była lepiej utrzymana, choć nieznacznie, przy dwudniowym uzupełnianiu węglowodanów.”
Campbell nie był pewien, dlaczego wyniki wypadły tak, jak one, ale teoretyzuje, że być może brak deficytu kalorii przez dwa dni w tygodniu mógł „stępić kataboliczne środowisko mięśni szkieletowych”, które często obserwuje się podczas stosowania diety na dłuższe okresy bez przerw.
Alternatywnie, domyślił się, że weekendowe posiłki mogły zwiększyć zapasy glikogenu w grupie refeed, co mogło prowadzić do mniejszego zmęczenia i pozwolić badanym trenować ciężej, prowadząc w ten sposób do większej utraty tłuszczu i mniejszej utraty mięśni.
Co jest obecnie dość rzadkie, Campbell i wsp., zamiast po prostu wyrzucić wyniki w eter, abyśmy mogli przyjąć własne założenia, w rzeczywistości odważyli się zasugerować kilka praktycznych zastosowań ich wyników:
„Jeśli chuda, wyszkolona osoba stara się zmniejszyć spożycie kalorii w celu utraty tłuszczu, należy to zrobić przy stosunkowo wysokim spożyciu białka, powolnym tempie utraty wagi i okresowym ponownym karmieniu węglowodanami.”
Jeszcze bez komentarzy